Zeeland, Dreischor “Frans Kok rif” (8 juni 2024)
Tijdens het weekend toen we met de duikclub D2A in Renesse logeerden, maakte ik met mijn buddy Jochem de volgende duik.:
Het “Frans Kok rif” is gelegen nabij Dreischor aan de Grevelingen. Genoemd naar een duikpionier uit Den Haag die vroeger aan de Ring van Dreischor een duikwinkel annex lunchroom had waar je ook je fles kon vullen. Volgens welingelichte informatie was hij de eerste met een compressor op Schouwen-Duiveland.
Terug naar de duik zelf. Het weer was mooi, wel wat te harde wind, maar die kwam van achter de dijk, dus daar hadden we alleen tijdens het omkleden een beetje last van.
Ik ging te water met Jochem. We stonden met de club helemaal aan het einde van de parkeerplaats geparkeerd, dus het was een pokken-eind lopen naar de steiger. Lange trap op en dan nog een trapje omhoog over de muur en dan weer zo’n stijl trapje naar beneden en weer een flauwere trap omlaag naar de formidabel mooie steiger. Maar eerste was er, na de laatste trap, nog een onbehoorlijk hobbelig stukje kasseien, die het in een Belgische wielerklassieker zelfs nog goed zouden doen. Beetje vreemd dit ! Een klein beetje asfalt of zo, zou juist dit hele kleine stukje echt enorm doen opknappen. Maar ach, een kniesoor die erover zeurt.
Voor ons was er een flinke groep Franse duiker net uit het water gekomen, dus we waren wat bezorgt over het zicht.
Aan het einde van de steiger kun je met een laddertrap te water, maar wij, stoere jongens, sprongen op de kopse kant van de steiger in het water. De temperatuur was prima. Met 18 graden wat het heel erg goed te doen. We zouden rechts af gaan. In de verte zagen we blauwe boeien, dus we moesten rekening houden met netten of zo.
Even check check over en weer met Jochem en zakken maar. Direct is het 3 meter diep en bijna direct waren daar de beroemde reefballen. Halve betonnen bollen, met een stuk of 5 gaten erin. Helemaal begroeid, met van alles. Er lagen er veel en we zwommen van de ene naar de andere. Opvallend was dat in werkelijk elke bal een kreeft woonde. Ze keken ons niet eens meer aan, dus die waren het geloer van al die duikers al lang gewoon.
Het zicht werd steeds beter, naar mate we verder van de steiger vandaan zwommen. Grondeltjes hadden het druk met heen en weer zwemmen, en gewone visjes (geen idee welke) hingen ook wat rond. De sponsen stonden er prachtig bij en zelfs mosdiertjes werden overal aangetroffen. In diverse holletjes troffen we nog grotere kreeften aan, met blauwe staarten en oranje antennes. Als je er met de lamp op schijnt kruipen ze weg, dus dan maar even zonder lamp deze vrienden observeren. Prachtig ! Scharrelende krabben in alle maten en zelfs enkele platvisjes. Zakpijpen in alle maten.
Op een afstandje voor ons uit zagen Jochem en ik een staand net. Goed zichtbaar, want het was eigenlijk prima zicht. We zwommen eroverheen en gingen voort. Na enige tijd was het tijd voor de terugtocht. We kwamen dus weer dat net tegen. Dus nu toch maar even kijken wat daar aanvast zit. Omlaag gezwommen bleek dat er een fuik aanvast zat. Er zat één kreeft in, die er allemachtig graag uit wilde. Maar voor ons geldt, “niet aankomen” hoe zielig het ook is. Het uiteinde van de fuik was verbonden met een andere fuik die weer verder omlaag ging. Toch ook maar even kijken. Ja en die zat flink vol met krabben en kreeften. Op 9 meter werd het kaal op de bodem en ook echt leeg. Niks meer te zien. Dus we zwommen maar weer schuin omhoog.
De bewoonde wereld begint al weer op 7 meter en gaat zo door tot 2 meter. Prachtige schuine wand met leven, zoveel als je maar wilt. Schuin omhoog kijkend zagen we de zon en dat maakte dat er echt landschappen zichtbaar werden. Een eindje verderop zwom een paar duikers voor ons uit. Ze gingen wat omlaag en wij zouden zo voorbij kunnen zwemmen, maar opeens begon één van die duikers vreemd te doen en wilde te gebaren naar zijn buddy. Brrrr. Ze gingen vlot omhoog. Wij konden door.
Jochem wees omhoog. Tegen de zon in zagen we een dikke laag oorkwallen. De bovenste halve meter was volledig dicht met van die kleine oorkwallen, zo groot als een koekje zeg maar. Gelukkig voor ons netelen deze niet dus hadden we verder geen last van deze mooi sierlijke diertjes. Wel een raar idee, als het er zoveel zijn en je er dan gewoon doorheen moet.
We kwamen weer boven nabij de steiger en we wensten toch bij de ladder er weer uit te stappen. Want bij de kant is het gewoon veel te hobbelig met al die losse blokken. We zwommen nog even een bochtje en konden daar bij de laddertrap uitstappen. In ons logboek konden wij 45 minuten met een maximum van 9 meter noteren.
Wat een heerlijke duik was dit. Buddy Jochem bedankt man !
Auteur: Johannes Veldkamp
No responses yet